Daar sta je dan, op Schiphol om half zeven 's ochtends. Met een koffer, een rugtas en je vader en je moeder naast je. Een zenuwachtige kriebel trekt door m'n buik, het avontuur gaat vandaag beginnen! Ik ben zo blij dat mijn ouders er allebei zijn om me uit te zwaaien, dat geeft me een vertrouwd en fijn gevoel. En de nodige afleiding, want mijn moeder wil dolgraag een reusachtige kop koffie drinken bij het hippe Starbucks en mijn vader begrijpt niet helemaal hoe het nou werkt met dat inchecken. Geduldig probeer ik hem uit te leggen dat ik thuis al online heb ingecheckt en dat ik alleen nog met mijn boarding-pass naar de bagage-dropoff hoef voor het afgeven van mijn koffer en dat ik uiteindelijk door de securitycheck moet. Mijn vader fronst bij het horen van zoveel luchthaventermen en hij herhaalt de stappen nog maar eens om er zeker van te zijn dat hij de bedoeling begrijpt en dat we niks vergeten.
Na de koffie nemen we vlot en luchtig afscheid van elkaar, al voelt het wel gek dat ik mijn ouders lange tijd niet zal zien. We omhelzen elkaar flink en ik krijg nog een cadeautje mee van m'n moeder. Bij de securitycheck is het nog rustig en ik kan zo doorlopen. Eenmaal bij de gate belt m'n vader, ze staan op het panoramisch dak en vragen me bij welke gate ik sta te wachten. Ik kijk uit het raam en zie ze! Twee kleine stipjes in de verte op het panoramisch dak die ik toch duidelijk herken als m'n vader en moeder! Als een malle sta ik naar ze te zwaaien, maar ze zien mij niet. Eenmaal in het vliegtuig besef ik dat ik vanaf nu echt alleen ben, ik haal nog maar eens diep adem en klik mijn stoelriem vast.
 |
| Gezond fruithapje voor het vliegen |
 |
| Daar staan ze, Mam en Pap! |
 |
| Door de mist vertrekt het vliegtuig twintig minuten later |
 |
| M'n vader kijkt of hij mij kan zien |
Tijdens de vlucht naar Stockholm pak ik het cadeautje uit en lees het kaartje. Bij het lezen van de lieve woorden en het zien van een zilveren kettinkje met hartje schiet ik meteen vol, de tranen rollen over mijn wangen. Wat ga ik m'n ouders missen! Toch heb ik ontzettend veel zin in de komende periode in Zweden. De eerste twee dagen breng ik door in Stockholm. Ik geniet van de stad en ontdek er winkels met geweldige woonaccessoires, ik moet me inhouden om niet direct al mijn Zweedse Kronen erdoorheen te jassen. Ik koop alvast een treinkaartje, een cadeautje voor de vriendin die op mijn huis past en bezoek museum Fotografiska.
 |
| Rica Hotel; mooi hotel middenin het centrum boven warenhuis PUB |
Onderweg in de trein naar Linköping probeer ik me een voorstelling te maken van het leven dat ik straks heb, op een boerderij met drie families die ik niet ken. Ik hoop maar dat ik een leuke klik heb met ze, anders is twee maanden wel een hele lange tijd zonder je eigen familie en vrienden. De treinreis verloopt prima en na 2,5 uur stap ik uit in Linköping. Mijn contactpersoon Axel komt net aangereden. Op het moment dat ik in de roestige, krakende witte Volvo stap, met mijn voeten tussen de rommel, Axel's aarde-zwarte vingers zie en een muffe lucht ruik, dringt het echt tot me door; ik ga het plattelandsleven tegemoet! Gloep! We praten wat over wwoofen (de organisatie die vrijwilligers en ecologische boeren samenbrengt heet WWOOF - ik was dus een wwoofer) en over de reden waarom ik dit wil gaan doen. Eenmaal op het boerenerf wordt me duidelijk dat de drie gezinnen elk in een eigen huis wonen, vlak bij elkaar op het erf. Ik ontmoet het gezin waar ik zal ontbijten en douchen, ik verblijf tegenover hen boven een schuurtje. Het zolderkamertje is koud, basic en donker. Ik zie dat er schapenwol tussen de ramen zit als isolatiemateriaal, dat vind ik wel inventief, totdat ik groene vliegjes uit de wol zie kruipen...hè jakkes! Er is geen stromend water en de dichtstbijzijnde wc blijkt buiten te zijn, naast het kippenhok. Het is een houten hokje met een gat in een plank en een kunststof zitting. Ik moet even slikken, maar bedenk dat ik het vast wel zal overleven, dat het juist goed voor me is om even zonder luxe te moeten leven.
 |
| Het schuurtje |
 |
| Logeerbed en kastje |
 |
| Ik zag de zon 's avonds ondergaan en (héél vroeg) weer opkomen |
De volgende dag (zondag) word ik al verwacht in de moestuin om te werken, daar heb ik eigenlijk niet op gerekend...Maar ik zal eens laten zien dat ik hard kan werken, dus stort ik me vol overgave op onkruid wieden in het aardbeientuintje. Die avond ben ik bekaf, maar slaap ik slecht; het is ontzettend koud op het kamertje. Dat ik het elektrische kacheltje ook 's nachts aan mag laten staan, hoor ik een dag later. Die week werk ik hard, ik leer de families en hun kinderen een beetje kennen en probeer het Zweeds zo goed mogelijk te volgen. Dat valt nog niet mee, maar gelukkig kunnen we met elkaar in het Engels praten. Aan het eten moet ik ook even wennen; aardappelsoep, drie eieren op een dag, haverpap als ontbijt en regelmatig opgewarmde kliekjes. Maar de heerlijke jam en grote hoeveelheden knäckebröd maken een hoop goed. Als de eerste week erop zit heb ik het gevoel dat ik al een maand op boerderij Örbäck verblijf, zo intensief vind ik het om samen te moeten leven met alle mensen en kinderen en zes dagen per week buiten te werken. Het zal dus nog even wat tijd kosten om te wennen en mijn draai te vinden, maar ik heb er alle vertrouwen in. Ondertussen maak ik plannen voor mijn vrije tijd, wat voor leuks wil ik allemaal gaan doen en zien in de omgeving?
In Avontuur in Zweden - Deel 2: Fietsen in Zweden valt nog niet mee, van de yoghurt afblijven, Pippi Langkous-kinderen, rabarbertaart en nachtmerries....
